Όμως με το ρατσισμό δεν ανοίγεις διάλογο, τον καταστρέφεις. Οι ακραίες μορφές μίσους, θέλουν και ακραίες αντιδράσεις, διότι στην περίπτωση που φανεί ότι υπάρχει ανοχή και αδυναμία αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων, τόσο θα αποκτούν δύναμη και επιρροή εκείνοι που θέλουν να τις επιβάλλουν.

Ο ρατσισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο στον αθλητισμό και όποιος δεν το βλέπει, απλά εθελοτυφλεί και κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Απλά η δύναμη της ενημέρωσης είναι τέτοια, που κάνει πιο γνωστά όλα εκείνα τα περιστατικά που… θάβονταν και κανείς δεν είχε την δυνατότητα να τα μάθει. Οι επιθέσεις αντιμετωπίζονται με ισχυρές άμυνες και ακόμα πιο δυνατές αντεπιθέσεις.

Και αν ισχύει η φράση του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο ότι «ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα. Και ο ρατσισμός, με το ταξίδι» , πολλές φορές χρειάζεται να επιστρατευτούν και άλλοι τρόποι ώστε να σταλθεί το μήνυμα ότι δεν υπάρχει καμία ανοχή, καμία συζήτηση, καμία «χαραμάδα» για να κυριαρχήσουν αυτές οι αντιλήψεις.